قرآن کریم در دو سوره رازی از رازهای بهشت رفتن و جهنم رفتن را رونمائی می کند. ابتدا در سوره مدّثر آیات۴۳ تا ۴۶ می فرماید: از جهنمی‌ها هم پرسیده می‌شود که چه شد به جهنم افتادید؟ «ما سَلَکَکُمْ فی سَقَر»
جهنمی‌ها اولین جوابی که می‌دهند می‌گویند: ما اهل نماز نبودیم. «لَمْ نَکُ مِنَ الْمُصَلِّینَ» بعد می‌گویند: «وَ لَمْ نَکُ نُطْعِمُ الْمِسْکینَ» ما نسبت به بیچاره‌ها بی‌تفاوت بودیم. آنگاه می گویند: «وَ کُنَّا نَخُوضُ مَعَ الْخائِضین» همرنگ جماعت شدیم.ودرپایان این پاسخ را می دهند که «وَ کُنَّا نُکَذِّبُ بِیَوْمِ الدِّینِ»[۱] قیامت را انکار می‌کردیم. این سرنوشت جهنمی ها.
از طرفی در سوره طور آیات ۲۵ تا ۲۷ راز بهشت رفتن بهشتیان را برملا می کند و می فرماید: از بهشتیان می‌پرسند: چه شد که به بهشت آمدید؟ «قَالُوا إِنَّا کُنَّا قَبْلُ فِی أَهْلِنَا مُشْفِقِینَ» پاسخ می دهند: ما قبل از این زمانی که در دنیا بودیم، نسبت به خانواده خود دلسوز بودیم. (شفقت؛ مهربانی همراه با دلسوزی است). دلیل آنکه ما بهشت آمدیم این بود که نسبت به خانواده خود ترسان بودیم. مشفق بودیم. دلسوز بودیم. دغدغه داشتیم و دلواپس بودیم. بچه‌ها را رها نکردیم و در این دنیای پرغوغا، با اینترنت و ماهواره و عکس و فیلم و کلیپ و شوخی و جدی… هرکاری می خواهند بکنند.
با سوز پدرانه و با عشق مادرانه بچه‌ها را خوب اداره کردیم. خدا هم بر ما منت گذاشت و ما را از عذاب سوزان حفظ کرد. «فَمَنَّ اللَّهُ عَلَیْنَا وَ وَقَانَا عَذَابَ السَّمُومِ». دوباره می‌گویند که این بهشت مزد کاری است که در دنیا کرده‌ایم. «إِنَّا کُنَّا مِنْ قَبْلُ نَدْعُوهُ»[۲] در دنیا ما خدا را صدا زدیم. از خدا کمک خواستیم. خودمان پاک ماندیم. بچه‌هایمان را با خدا پیوند زدیم.
یکی از ویژگی‌های خانواده‌های صالح و مؤمن دلسوزی و خیرخواهی و مهربانی همراه با سوز و گداز است.
شخصی به محل کارم آمد و خیلی گریه کرد و گفت: سه تا بچه دارم هر سه معتاد هستند. خواب و آسایش ندارم، خیلی متأثر شدم. بچه‌هایمان رها نشوند. بچه‌هایمان به دعا، نظارت، همکاری، همراهی و همفکری ما نیاز دارند. اگر این‌ها مراعات شد، کل اعضای خانواده در بهشت مستقر خواهند بود.
در همین سوره می‌فرماید: ما اعضای خانواده را در کنار هم در بهشت قرار می‌دهیم. بچه‌ها را با پدر و مادر و جمعی که در دنیا کنار هم بودند در آنجا هم کاری می‌کنیم که خوش باشند. «وَ الَّذِینَ آمَنُواْ وَ اتَّبَعَتهُمْ ذُرِّیَّتهُم بِإِیمَانٍ أَلحَقنَا بهِمْ ذُرِّیَّتهُم»[۳] کسانى که ایمان آوردند و فرزندانشان به پیروى از آنان ایمان اختیار کردند، فرزندانشان را (در بهشت) به آنان ملحق مىکنیم.
[۱]. مدثر، ۴۳ ـ ۴۶.
[۲]. طور، ۲۵ ـ ۲۷.
[۳]. طور، ۲۱.